De symptomen van de ziekte van Addison kunnen geleidelijk ontstaan en worden meestal gekenmerkt door een verhoogde drang om zout te consumeren, overmatige vermoeidheid, spierzwakte, gewrichts- en spierpijn en veranderingen in huidpigmentatie.
De ziekte van Addison treedt op wanneer de bijnier of bijnier veranderingen in zijn functie heeft, leidend tot een afname van de productie van hormonen. De behandeling moet gedurende het hele leven worden uitgevoerd en het gebruik van corticosteroïden en hormoonsuppletietherapie wordt meestal aangegeven door de endocrinoloog. Ken de oorzaken en behandeling van de ziekte van Addison.
Belangrijkste symptomen
De symptomen van de ziekte van Addison ontstaan meestal geleidelijk, afhankelijk van hoe de ziekte zich ontwikkelt, maar kunnen ook plotseling verschijnen, waarvan de belangrijkste zijn:
- Spierzwakte;
- Huidpigmentatie verandert de handen, het gezicht, de knieën en de ellebogen donkerder;
- Afslanken zonder duidelijke oorzaak;
- Verlies van eetlust;
- Gastro-intestinale malaise zoals misselijkheid, braken en diarree;
- Drukval bij opstaan, duizelig worden;
- Haaruitval:
- Buikpijn;
- Overmatige wens om zout te eten, omdat er een groot verlies van zout in de urine is;
- koorts;
- misselijkheid;
- vermoeidheid;
- Spier- en gewrichtspijn;
- Wijziging in het bewustzijnsniveau;
- Verminderde libido;
- Wijziging in de menstruatiecyclus in het geval van vrouwen;
- Verlies van lichaamshaar.
De behandeling van de ziekte van Addison wordt vastgesteld door de endocrinoloog op basis van de symptomen die de patiënt presenteert, en de behandeling moet gedurende het hele leven worden uitgevoerd, omdat deze ziekte niet kan worden genezen. Meestal is het gebruik van corticosteroïden en hormoontherapie aangewezen om het hormoonniveau in het lichaam in balans te brengen.
Hoe wordt de diagnose gesteld?
De diagnose van de ziekte van Addison wordt meestal in meer gevorderde stadia van de ziekte gesteld, omdat de bijnieren gewoonlijk geleidelijk aan slijten en er in het begin geen symptomen zijn.
De diagnose wordt gesteld door de endocrinoloog door klinisch onderzoek, waarbij de door de patiënt gepresenteerde symptomen worden waargenomen, gevolgd door laboratorium- en beeldvormende testen. Het doel van de gevraagde bloedtest is om de concentratie van natrium en kalium in het bloed te controleren, evenals om de hoeveelheid circulerende leukocyten en lymfocyten te controleren. Bovendien kan de ACTH-stimulatietest worden uitgevoerd, waarbij de concentratie van cortisol vóór en na de injectie van synthetisch ACTH wordt gemeten.
Met betrekking tot de beeldvormingstests kunnen computertomografie en magnetische resonantiebeeldvorming worden bevolen om de bijnieren te evalueren.
Differentiële diagnose
De symptomen van de ziekte van Addison kunnen worden verward met andere ziekten, dus het is belangrijk dat zoveel mogelijk tests worden uitgevoerd die differentiatie van de verschillende aandoeningen mogelijk maken. De differentiële diagnose wordt meestal gesteld voor hypofysetumoren, omdat dit type tumor kan leiden tot veranderingen in de productie van het ACTH-hormoon, wat symptomen kan opleveren die vergelijkbaar zijn met de ziekte van Addison.
Naast de hypofysetumoren wordt een differentiaaldiagnose gemaakt voor tuberculose, hypofysaire sarcoïdose, vitiligo en chronische huidaandoeningen, omdat deze ook kunnen voorkomen met hyperpigmentatie van sommige delen van het lichaam.
