Albuminurie komt overeen met de aanwezigheid van albumine in de urine, wat vooral wijst op nierproblemen.
Albumine is een eiwit dat verantwoordelijk is voor verschillende functies in het lichaam, zoals het onderhouden van osmotische druk, pH-controle en het transport van hormonen, vetzuren, bilirubine en medicijnen. Onder normale omstandigheden voorkomen de nieren de eliminatie van de eiwitten in de urine, maar wanneer de nierfunctie wordt aangetast, is er de passage van eiwitten, voornamelijk albumine, van het bloed naar de urine. Aldus kan albuminurie worden geclassificeerd volgens de mate van nierbeschadiging bij:
- Microalbuminurie, waarbij kleine hoeveelheden albumine in de urine worden aangetroffen, wat kan betekenen dat de nierlaesie nog steeds begint of een situationele albuminurie is, die optreedt na intensieve lichaamsbeweging en bij urineweginfecties bijvoorbeeld;
- Macroalbuminurie, waarbij grote concentraties albumine worden waargenomen, wat wijst op een uitgebreider nierprobleem.
Wanneer albumineconcentraties in de urine worden gedetecteerd, vraagt de arts meestal na ongeveer een maand om een herhalingsonderzoek om de diagnose te bevestigen. Het doseren van urine albumine gebeurt meestal door middel van de 24-uurs urinetest, waarbij alle urine die door de persoon in één dag wordt geproduceerd, wordt verzameld in een afzonderlijke container en naar het laboratorium wordt verzonden voor analyse. Leer alles over de 24-uurs urine-analyse.
Albumineurium kan ook worden geïdentificeerd door middel van een normale urinetest, EAS, maar deze test geeft geen indicatie van de hoeveelheid albumine in de urine, het bewijst alleen de aanwezigheid of afwezigheid van eiwitten, en het wordt gevraagd om de 24-uurs urine uit te voeren . Zie hoe de urinetest eruit ziet en hoe dit moet.
De aanwezigheid van albumine in de urine wordt als normaal beschouwd wanneer een concentratie van minder dan 30 mg in 24 uur wordt gecontroleerd.
Oorzaken van albuminurie
Albuminurie komt meestal voor als gevolg van nierproblemen, zoals glomerulonefritis of nefritis, maar het kan ook gebeuren als gevolg van:
- Hartproblemen;
- hypertensie;
- diabetes;
- reuma;
- Overgewicht;
- Geavanceerde leeftijd;
- Geschiedenis van nierziekte in het gezin.
Albumine kan ook aanwezig zijn in de urine na intensieve lichaamsbeweging, urineweginfecties, koorts, uitdroging en stress en wordt situationele albuminurie genoemd. Meestal is albuminurie asymptomatisch, maar de aanwezigheid van schuim in de urine kan wijzen op de aanwezigheid van eiwitten. Zie wat de oorzaak is van schuim in de urine.
Hoe is de behandeling gedaan?
De behandeling van albuminurie is afhankelijk van de oorzaak en wordt uitgevoerd volgens de richtlijnen van de nefroloog of uroloog. Over het algemeen reageren patiënten die microalbuminurie presenteren op bevredigende wijze op de geneesmiddelen die zijn voorgeschreven voor de onderliggende ziekte. In meer ernstige gevallen kan eiwitvervanging echter noodzakelijk zijn. Tijdens de behandeling van albuminurie is het belangrijk om een constante controle van de bloeddruk te behouden, omdat de toename van de druk de nieren verder kan beschadigen.
